آثار مختلف بندگی دنیا و بندگی خدا

«عبودیت» به معنای «وابستگی» است و اگر کسی عبد دنیا شود، به اسارت دنیا می رود و به آن وابسته می گردد. یعنی هم از نظر درونی ، نسبت به مادیات خضوع تام نشان می دهد و هم از نظر بیرونی، از شهوت و غضب خویش اطاعت می کند؛ زیرا عبودیت مُرکب از خضوع تام قلبی و اطاعت اعضا و جوارح است. عبودیت دنیا موجب توقف می شود و برای انسان حالت ایستایی به وجود می آورد. یعنی دل بستگی به مظاهر مادیات، موجب می شود که انسان متوقف شود و در نهایت پوچ و بی ارزش شود؛ اما عبودیت الله تعالی دقیقاً برعکس است. چرا محبت به دنیا، انسان را از تحرک باز می دارد و محبت به خدا، به انسان تحرک می دهد؟ چون اولاً محبت ئ عبودیت سبت به دنیا، سر فرو بردن در چاه نفس و محبﹼ  شهوات خویش شدن است؛ در حالی که عبودیت خدا، سر به آسمان برداشتن و اوج گرفتن است. ثانیاً انسان در بین تمام موجودات، تنها موجودر ست که تکاملش حدﹼ توقف نداردکه اگر در مسیر کمال به آن برسد، دیگر نتواند پیش برود و متوقف شود.

 

حال اگر مطلوب بالذات و محبوب انسان از نظر کمالات یک موجود محدود باشد و آن را هدف قرار دهد، محبت او به آن سبب می گردد که تنها به همان موجودِ محدود بسنده کند و جلوی ترقّی انسانی او که بی حدّ و مرز است ، گرفته شود؛ لذا انسان که می توانست ترقّی کند، متوقف شده و ضایع و پوچ می گردد.از طرفی دیگر حرکت انسان در این مسیر، یک حرکت دوری بی معنا خواهد بود.[1]محبّت به یک چیز محدود، انسان را محدود می کند و موجب توقف و ایستایی او در سیر کمالش می شود. لذا چون متعلق لذت های مادی خود محدود است، لذّت ها هم محدود خواهد بود و نه تنها انسان را هرگز سیر نمی کند بلکه موجب ایستایی و تضییعِ حقیقتِ انسانیِ فرد می شود. لذا محبت و دلبستگی به این لذائذ ، حرکت انسان را به سوی کمال ، از بین برده و جلوی سیر تکاملی وی را می گیرد.

امّا اگر انسان، وابسته و لبسته به خدا شود، چون خدا از نظر هستی و کمالات ، موجودی بی نهایت است، هرگز متوقف نمی شود و دائماً در حرکت و سیر به سمت کمال است. این هدف، محرّک انسان است و چون به بی نهایت وابسته است، هیچ گاه متوقف نخواهد شد. در این سیر، ترمز و ایستاد مطرح نیست. مانع هست؛ ایستایی وجود ندارد. از طرفی دیگر این حرکت همسو با هدف انسان بوده و او را واقعاً سیراب می کند و نیازش را برطرف می سازد.

برگرفته از کتاب رسائل بندگی/ رساله دوم (حبّ به دنیا) عالم ربانی حضرت آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی رحمه الله علیه


[1] دو گونه حرکت داریم؛ حرکت دوری بامعنا و حرکت دوری بی معنا


نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:






برچسب‌ها:

تاريخ : دو شنبه 5 اسفند 1392برچسب:, | 5:19 بعد از ظهر | نویسنده : الف.شین |

.: Weblog Themes By SlideTheme :.

  • داتیس چت